وقتی دلمان سفیدی یکدست برف را بخواهد و در وسط شهر، برفی در کار نباشد، تکلیف چیست؟ شاید نگاه کردن به عکس‌های زمستانی. ولی اگر خواستیم روی برف راه برویم و سردی‌اش را حس کنیم، چی؟ می‌توانیم به جایی مثل پیست اسکی آلوارس فکر کنیم.
پیست اسکی آلوارس کجاست؟
پیست‌های اسکی ایران فقط در اسم‌های نام‌آشنایی مثل پیست شمشک و دیزین، آبعلی یا کوهرنگ خلاصه نمی‌شوند. پیست اسکی آلوارس در سرعین اردبیل، یکی دیگر از این پیست‌هاست که از همه پیست‌های اسکی‌ای که می‌شناسیم بزرگتر است.
این پیست در ۲۴ کیلومتری اردبیل قرار گرفته و مسیر رسیدن به آن هم سخت نیست. از اردبیل به سمت سرعین می‌رویم و از آنجا مسیر روستای آلوارس را در پیش می‌گیریم.
برای شروع خیابان ولیعصر سرعین تا کمربندی را به سمت غرب باید برویم و در میدان به سمت راست بپیچیم. بعد در میدان بعدی باید جاده سمت چپ را۲۰ کیلومتر ادامه بدهیم تا بعد از گذشتن از روستاهای «گازیر»، «علیداشین»، «اوجور» و «آلوارس» به پیست اسکی برسیم. ۵۰ متر مانده به روستای آلوارس باید در سمت راست به سمت روستای چای گوزی برویم. تله‌سیژهای اینجا ما را تا پای کوه می‌رسانند.
اگر ماشین نداریم، می‌توانیم از سرعین تاکسی دربست هم بگیریم.
چرا پیست آلوارس سرعین؟
در سرعین گشته‌ایم، یکی از آبگرم‌هایش را امتحان کرده‌ایم و بعد اگر دلمان برف خواست می‌توانیم راهی آلوارس شویم. البته این به شرطی‌ست که پاییز، زمستان یا بهار را برای رفتن به اینجا انتخاب کرده باشیم؛ زمانی که قله‌ها پربرف‌‌اند و می‌توان خنکی را حس کرد. در بهار، مه این منطقه را دربرمی‌گیرد و دشت‌ها هم پرگل‌اند.
ارتفاع پیست آلوارس سرعین از سطح دریا ۳۲۰۰ متر است و همین کافی‌ست که بفهمیم اینجا خیلی سردتر از مناطق پایین‌دست است. وقتی به آن بالا برسیم، اگر اسکی بلد نباشیم، کلاس آموزشی هم برایمان برگزار می‌شود.
بعضی‌ها می‌گویند زمانی الوار منطقه از این منطقه تامین می‌شده، به همین دلیل هم اسم این روستا در قدیم الوارستان بوده و بعد به آلوارس تغییر کرده است.
نظریه‌های دیگری هم وجود دارد، مثل این گفته که شخصی در گذشته در این روستا زندگی می‌کرده که ادعا داشته وارث روستاست. بعد از مرگش، مردم، اسم فرزندانش را آل وارث گذاشتند. نظریه دیگری هم وجود دارد؛ اجداد روستا پارسیان بوده‌اند و به همین دلیل اسم روستا به آل پارس معروف شده .
در همان زمان قدیم، ایل شاهسون هم در دامنه‌های اینجا ساکن بودند و چادرهایشان را می‌شد، دید؛ اما همراه با کوچ، آنها هم در مناطق دیگر پراکنده شده‌اند و حالا فصل دیدن چادرهایشان در بهار و تابستان است.
آلوارس را به چشمه‌های پرآبش می‌شناسند و کشک و دوغ و سبزی‌های محلی. اگر در فصلش به این منطقه سفر کرده باشیم، عشایر را هم می‌بینیم و می‌توانیم از آنها این چیزها یا نان محلی داغ و تازه از تنور درآمده هم بخریم.
جاذبه‌های این منطقه یکی دوتا نیست. همانطور که با تله‌سیژ بالا می‌رویم، چشم‌اندازی از قله‌های هرم داغ هم پیش رویمان است و کمی آنطرف‌تر دریاچه سبلان قرار گرفته. چشمه مین داغ، چشمه‌ایست که می‌شود از آن ماهی قزل‌آلا گرفت و چشمه گوگور، چشمه‌ایست که از دل زمین می‌جوشد و در همین منطقه قرار دارد. همه چیز مهیاست که کمی از دودودم شهر فاصله بگیریم و چند ساعتی را برای خودمان باشیم؛ بعد که پایین برگردیم دوباره زندگی شهری منتظرمان است.
عکس: خبرگزاری ایرنا و خبرگزاری میزان
نوشته راهنمای رفتن به پیست اسکی آلوارس؛ جایی در ارتفاع ۳۲۰۰ متری اولین بار در وبلاگ اسنپ تریپ. پدیدار شد.
