انگار که معجزه‌ای شبیه به شکافتن دریا، کوه را به دو قسمت تبدیل کرده و روستایی شکل گرفته باشد. صدها سال پیش داخل دره‌ای تنگ، روستایی به اسم پالنگان بنا شده و امروز با طبیعت شگفت‌انگیز و مراسمی که هیچ‌جای دیگر مشابهش وجود ندارد، گردشگران زیادی را نه فقط از ایران، بلکه از سراسر دنیا به سمت خود می‌کشاند.
پالنگان کجاست؟
ما می‌توانیم هم از کرمانشاه و هم از سنندج به روستای پالنگان برویم. از سنندج تا پالنگان حدود ۲ ساعت راه است. برای رسیدن به آن باید از جاده سنندج-کرمانشاه به سمت کامیاران حرکت کنیم. از خیابان بهشتی کامیاران باید خارج شویم و بعد از دهستان ژاورود به دره‌ای به اسم تنگیور برسیم. دره‌ای که از وسط آن رود تنگیور می‌گذرد و در دو طرفش روی کوهپایه‌های شاهو روستای پالنگان ساخته شده است.
اگر هم از سمت کرمانشاه حرکت کنیم باید در همان جاده کرمانشاه-سنندج به سمت کامیاران حرکت کنیم. پس از ۴۸ کیلومتر از جاده روستای توبره‌ریز در نهایت به روستایی می‌رسیم که در قلب خودش همه یادگاران گذشته را نسل به نسل حفظ کرده است. فاصله کرمانشاه تا این روستا هم حدود ۲ ساعت است.
جدا از تورهای گردشگری که صرفا به قصد دیدن این روستا، به خصوص در موقع آیین‌های سنتی، برگزار می‌شوند، با خودروی شخصی هم می‌توان از مسیری که گفته شد به اینجا رسید. در صورتی که با خودروی شخصی به اینجا آمدیم نباید نگران سوخت خودرویمان باشیم، چرا که یک پمپ بنزین در ۴۵ کیلومتری روستا ساخته شده است.
برای سفر بدون خودروی شخصی هم باید ابتدا به سنندج یا کرمانشاه برسیم و از آنجا سوار مینی‌بوس‌های کامیاران شویم. بعد از آن با تاکسی‌های خطی یا مینی‌بوس‌های دیگری می‌توانیم از کامیاران به پالنگان برویم. از آنجایی که رفت‌وآمد این مینی‌بوس و تاکسی‌ها نظمی ندارند می‌توان با کرایه اندکی هم یک تاکسی دربست گرفت و به سمت روستا رفت.
چرا باید پالنگان را ببینیم؟
اول از هر چیز معماری خانه‌های روستایی ما را به وجد می‌آورد. در پالنگان مثل ماسوله، پشت‌بام یک خانه حیاط خانه بالاتر شده. خانه‌ها را با چیدن سنگ روی هم ساخته‌اند و این تصویر ما را به یاد کلیساهای قدیمی یا به یاد دیوار چین می‌اندازد.
بعد از معماری، اولین چیزی که هوش و حواس برایمان نخواهد گذاشت مراسم زیبایی به اسم جشن سنتی نوروز است که ۱۸ یا ۱۹ اسفندماه برگزار می‌شود. کوچک‌ترها از دو روز قبل مشغول جمع‌آوری هیزم می‌شوند. آن روز به خصوص زن و مرد با مشعلی زیر پل می‌روند و بعد شنیدن شلیک تیر، هیزم‌هایی را که در پنج نقطه روستا گذاشته‌اند روشن می‌کنند.
بعد از تیر دوم مردم مشعل‌هایشان را آتش می‌زنند و با شلیک سوم از روستا بالا می‌روند و روی سقف خانه‌ها می‌ایستند. بعد از آن همگی بر روی خانه‌ها یا لب رود تنگیور کنار بزرگ‌ترین آتش شروع به رقص کردی می‌کنند. آنها با این کار آمدن بهار و گرم شدن هوا را جشن می‌گیرند. در این مراسم می‌توانیم با انوع رقص‌های محلی مردم آشنا شویم یا حتی از آنها رقص کردی یاد بگیریم.
باقی مانده‌های یک قلعه در جنوب شرق روستا گواهی می‌دهد که قدمت این منطقه حداقل به قرن دهم هجری برمی‌گردد.
قبرستان روستای پالنگان هم در دل آن زمین سبز، با قبرهایی که به سادگی و بایک سنگ ایستاده ساخته شده‌اند، بخش دیگری از پیوند زندگی مردم با محیطشان است. چند سنگ قبر مربوط به قرن‌های ششم و هفتم هجری هم در این مزار دیده می‌شود که با خط کوفی روی آن نوشته شده است.
در غرب روستا باغ‌های زیبایی هستند که سکوت و زیبایی‌اش چشممان را می‌گیرد و فرسنگ‌ها ما را از زندگی یکنواخت شهری دور می‌کند. یک نصف روز هم که شده باید برای پیک‌نیک کمی از روستا خارج شویم و به سمت جنوب شرقی روستا حرکت کنیم؛ جایی که یک آبشار و حدود ۲۰ چشمه طبیعی دیگر در آن وجود دارد و در نهایت آب آن به رود سیروان می‌رسد.
چی بخوریم؟
به خاطر مجتمع‌های پرورش ماهی که اینجا و نزدیک رود ساخته شده، قیمت آبزیان ارزان‌تر از شهر است.علاوه بر آن همان جا رستوران‌های کوچکی در کنار رودخانه سیروان وجود دارد که غذاهای محلی سرو می‌کنند. یک نوع ماهی کبابی با سبزیجات مخصوص آماده و داخل تنور کباب می‌کنند که درست کردنش نیم ساعت زمان می‌برد، اما این نیم ساعت هرگز نباید ما را از انتخابمان پشیمان کند.
می‌توانیم دلمه‌های روستا، آش دوغ و خوراکی‌های خوشمزه دیگر این منطقه را هم امتحان کنیم. آش دوینه، شلمین، آش پرپوله، ولوشه، غازینه و انواع غذاهای گیاهی از دیگر غذاهای متداول محلی در این روستا هستند.
عکس: خبرگزاری ایرنا
نوشته راهنمای رفتن به روستای پالنگان اولین بار در وبلاگ اسنپ تریپ. پدیدار شد.
