بعضی‌ها فکر می‌کنند فقط در بهار و تابستان می‌شود تفریح کرد. این عده معمولا زمستان‌ها به بخاری می‌چسبند و منتظر بهار می‌مانند؛ اما گروهی هم هستند که حتی در سردترین روزهای ماه هم از خانه بیرون می‌زنند.
چند کیلومتر که از تهران دور شویم دیگر هیچ‌چیز شبیه به این شهر دودگرفته و پرترافیک نیست. وقتی به زمین برفی دیزین می‌‌‌رسیم سفیدی کوه‌ها چشم را می‌زند و این برای ما که فوقش یک یا دو روز در سال برف می‌بینیم اتفاق نادری است.
دیزین کجاست؟
پیست دیزین در ۷۴ کیلومتری شهر کرج است. این پیست ۱۲۳ کیلومتر هم از تهران تا جاده چالوس فاصله دارد. مسیر جاده چالوس بسیار سر راست است؛ باید بعد از هتل گچسر وارد ورودی ولایت‌رود شویم تا به دیزین برسیم. اگر به ترافیک برنخوریم این راه را دوساعت و نیمه طی می‌کنیم.
وقت‌هایی که مسیر شمشک به دیزین (معروف به جاده بالا) باز باشد، این مسافت به نصف می‌رسد، اما بیهوده نباید امیدوار باشیم چون اینجا با یک برف بسته می‌شود. برای این مسیر دوم باید وارد اتوبان بابایی و بعد لشکرک شمالی شویم و دو راهی قوشک را به سمت فشم بپیچیم.
چرا به اینجا برویم؟
در تهران علاوه بر دیزین پیست‌های دیگری هم وجود دارد، اما هیچ‌کدام به پای اینجا نمی‌رسند. این پیست اگرچه دهه ۴۰ تاسیس شده، اما هنوز هم فدراسیون جهانی استانداردهایش را تایید می‌کند.
دیزین تهران، ۲۳ پیست دارد و یکی از خوبی‌هایش این است که پیست حرفه‌ای‌ها از مبتدیها جداست، چون شیب این پیست‌ها برای مبتدیها خطر زیادی دارد.
پیست چمن هم در اینجا هست که مناسب تابستان‌هاست تا کسی در روزهای گرم سال بیکار ننشیند. این پیست در شمال غربی دفتر مدیریت و جنوب رستوران چمن واقع شده که با ۶۵۰ متر طول هر سال مسابقات مخصوصی در آن برگزار می‌شود. اسنوپارک و پیست یو هم بالای رستوران چمن قرار گرفته‌اند.
در پیست دیزین هفت تله‌اسکی بشقابی، دوبل مایر، سی چال، گوزنی، پشت ویل، مبتدی، چمن و یک تله اسکی چکشی هم وجود دارد. دو تله‌سیژ قله و چمن هم شما را به بالای کوه می‌برند و فرق‌شان با تله‌کابین در این است که فقط از یک نیمکت و محافظ تشکیل شده و دیگر شباهتی به اتاق‌های کابین ندارد. دیزین تهران چهار تله‌کابین هم به اسم‌های شاله، قله، دره و چمن دارد.
هم‌زمان با شروع مسابقات کشوری گروهی هم برای دیدن مسابقات اسنوبرد یا چمن به دیزین می‌آیند و خیلی از تماشاچی‌ها با یک بار دیزین آمدن عاشق اسکی می‌شوند. برای همین هم در اینجا مدرسه‌ای برای یاد دادن اسکی ساخته‌اند. در این مدرسه هم اسنوبرد یاد داده می‌شود و هم آلپاین. اسنوبرد فقط نیاز به یک تخته چوب دارد، اما آلپاین که همان اسکی با دو چوب دستی و دو تخته است، گران‌تر از اسنوبرد است.
در دیزین نباید فقط برف‌بازی کرد. مثلا می‌توانیم با تله‌کابین قله خودمان را به ارتفاع ۴۳۰ متری قله برسانیم. با تله‌کابین دره هم از دفتر مدیریت تا شمال شرقی پیست می‌توانیم بالا برویم. این تله‌کابین در مقایسه با تله‌کابین‌های دیگر مسیر بیشتری را بالا می‌رود تا به ارتفاع ۵۱۰ متری کوه برسد. تله‌کابین چمن هم از رستوران چمن شروع می‌شود و به ارتفاع ۳۸۰ متری می‌رسد. افراد شجاع‌تر با دو مسیر تله‌سیژ دره و چمن خودشان را به بالای کوه می‌رسانند.
دیزین رفتن هم فال است و هم تماشا. مسیر دیدنی دامنه‌های البرز می‌تواند نیمی از روزمان را بسازد. همه روستاهای اطراف جاده بالا مثل فشم، میگون، لواسان سرسبز و تماشایی هستند و از وسط بیشترشان یک رود می‌گذرد. در این مسیر رستوران‌های زیادی هم قرار دارد که برای ناهار یا صبحانه می‌توان در آن توقف کرد.
خوبی دیزین رفتن این است که همه ما مجبور نیستیم کل وقت‌مان را به برف‌بازی بگذرانیم. زمین تنیس نزدیک هتل جهانگردی دیزین تنوع تفریح اینجا را بیشتر کرده. علاوه بر آن می‌توان دوچرخه‌سواری در کوه، کایت‌سواری، پاراگلایدر و تیراندازی با کمان را هم تمرین کرد. بعضی‌ها هم برای کوه‌نوردی به دیزین می‌آیند. آنها از گردنه دیزین به سمت قله سی‌چال راه می‌افتند و در مسیر برگشت به آهار می‌رسند.
رستوران های دیزین
پنج رستوران مختلف در اطراف دیده می‌شود که می‌توانیم بعد از بالا پریدن‌های زیاد با شکمی گرسنه به آنها سر بزنیم. رستوران شاله در ارتفاع ۲هزار و ۹۰۰ متری و رستوران چمن در ارتفاع ۲هزار و ۶۰۰ متری کوه قرار دارد.
چقدر باید هزینه کرد؟
قیمت ورودی پیست دیزین نفری ۱۳۲ هزار تومان (مربوط به آبان ۱۳۹۷) است و روزهای شنبه تا سه‌شنبه ارزان‌تر می‌شود. با این حال این تنها هزینه‌ای نیست که باید برای دیزین رفتن بپردازیم. قیمت تجهیزات اسکی این ورزش را برای شما هزینه‌بر می‌کند. علاوه بر آن با ثبت نام در مدرسه اسکی، یک دور سر خوردن روی برف‌ها گران‌تر هم می‌شود.
همه این هزینه‌ها باعث شده که دیزین رفتن را نه یک سرگرمی یک‌روزه، بلکه یک سفر پرخرج بدانیم. با این حال لازم نیست که در همه پیست‌ها چوب و اسکیت شخصی خودمان را داشته باشیم. در همان‌جا هم می‌توان یکی از آنها را اجاره کرد و به دل برف زد؛ البته بعضی‌ها هم با خودشان تیوپ می‌برند تا به جیب‌شان ضرر نزنند.
حاشیه‌های دیزین رفتن
دیگر هر کسی می‌داند که برای پیست رفتن باید با خودش لباس گرم بردارد، اما می‌توان علاوه بر چوب، لباس اسکی را هم با مبلغی بیشتر از ۱۰۰ هزار تومان همان‌جا کرایه کرد.
پمپ بنزین تا دیزین ۱۸ کیلومتر فاصله دارد و موقع برگشتن جای نگرانی برای راننده‌ها باقی نمی‌گذارد. اگر اتفاق ناگواری هم افتاد، یک آمبولانس آماده به کار در دیزین همیشه پارک شده است.
کی به دیزین تهران برویم؟
اینجا از اوایل آذر ماه باز می‌شود و تا اردیبهشت ماه می‌توان در آن اسکی کرد. پس به جای تعطیل کردن تفریح در زمستان می‌توانیم خودمان را برای فصل سرد شادتری آماده کنیم.
عکس‌ها: خبرگزاری ایرانا
نوشته از سیر تا پیاز دیزین رفتن اولین بار در وبلاگ اسنپ تریپ. پدیدار شد.
