به آبی که از بالای کوه، با سرعت به دره یا دامنه یک کوه بریزد آبشار می‌گویند، اما آبشار آب پری شبیه به یک یک آبشار نیست. بلکه آب آن از ارتفاع کوه مازندران آرام آرام از بین سنگ‌های کوه پایین می‌آید و به زمین می‌رسد. ترکیب این سنگ‌ها و آبی که از بین‌شان می‌گذرد آب‌پری را به یک آبشار متمایز و منحصر به فرد تبدیل کرده است که با همه آبشارهای دیگر فرق دارد.
آبشار آب پری کجاست؟
آب پری در دل جنگلی در استان مازندران قرار گرفته و تا شهر رویان ۱۷ کیلومتر فاصله دارد. شاید رویان خیلی شناخته شده نباشد، اما اکثر مسافرن با شهر نور آشنا هستند.
اگر پنج کیلومتر فاصله نور تا رویان را طی کنیم و از خیابان اصلی شهر بگذریم، از روی یک پل می‌گذریم که جاده فرعی به سمت جنوب دارد. این خیابان اصلی دقیقا مقابل بازار اصلی رویان است. هشت کیلومتر که این مسیر را برویم به آبشار می‌رسیم. این جاده به گلندرود معروف است. در مسیر از روستاهای حسین آباد، علم ده، تاشکوه و شهرک سرودشت می‌گذریم تا به جنگل‌های رویان برسیم. از ابتدای جنگل تا آبشار پنج دقیقه بیشتر راه نیست.
چرا باید آبشار را ببینیم؟
از دل یک جاده جنگلی پر پیچ و خم به دنیای جدیدی می‌رسیم. جاده‌ای که از هر دو طرف با درختان سربلند ما را محاصره کرده و هرچه پیشتر می‌رویم تراکم این درختان هم بیشتر می‌شود. گاهی اضافه شدن یک مه غلیط، همه این صحنه را هزاران برابر برای ما زیباتر می‌کند.این همان جاده‌ای‌ست که در انتهایش یک آبشار منتظر ماست. آبشاری که تصویر آن قرار است تا مدت‌ها در ذهن‌مان باقی بماند.
اینجا ما با آبشاری طرف هستیم که آبشار نیست. شکل متفاوت این آبشار، به سنگ‌هایی برمی‌گردد که بر اثر رانش زمین شیب تند کوه را پر کرده‌اند و آن را از شکل دائمی یک آبشار تغییر داده‌اند.
ماشین‌مان را باید پارک کنیم و تا جایی که ممکن است شیب آبشار را بالا برویم. آنقدر بالا که دیگر خبری از همهمه جمعیت تماشاچی نباشد. اگر چشم‌هایمان را ببندیم و دراز بکشیم، باد به صورت‌مان بخورد، چند رگه نور خورشید روی صورت‌مان بیافتد و گاهی نسیمی بیاید تا صدای پرنده‌ها با آبشار یکی شود، دیگر تا مدت‌ها نمی‌توانیم از آب‌پری دل بکنیم.
اطراف آبشار آلاچیق‌هایی برای پهن کردن زیرانداز و سفره و نشستن ۱۰ نفر جا هست. نزدیک اینجا وسایل بازی برای کودکان هم درست شده تا هر وقت از آب‌بازی خسته شدند، با این وسایل سرگرم شوند. همچنین نگران سرویس بهداشتی و آب آشامیدنی در نزدیکی آبشار نباید باشیم.
این را هم بگوییم که همیشه زنانی مشغول پختن نان محلی در اطراف این منطقه هستند. چند کیلومتر بالاتر هم دکه‌‌ای میرزاقاسمی خوشمزه می‌پزد. رستوران‌های نزدیک به آبشار، آش‌های محلی خوشمزه و چای زغالی داغ هم می‌فروشند.
جاذبه‌های نزدیک
یوش: اگر همین جاده را ادامه دهیم، کم کم شلوغی‌ها ناپدید و یکی از زیباترین مناظر طبیعی آغاز می‌شود. پیچ‌درپیچ جاده همچنان ادامه دارد، اما دیگر خبری از راهبندان نیست. این جاده به خصوص با شروع پاییز و نارنجی شدن برگ‌ها حسابی دیدنی می‌شود. وقتی از ماشین پیاده شویم می‌توانیم صدای جنگل را بدون هیچ مزاحمتی بشنویم؛ صدای دارکوب، صدای آواز پرنده‌ها و زنگوله گله‌ای که دورتر مشغول چراست.
اگر مسیری که آمدیم را با همان فرمان ادامه دهیم به یوش می‌رسیم. روستایی که نیما یوشیج در آن به دنیا آمده. مهم‌ترین جاذبه گردشگری این روستا هم همین خانه نیماست که از دوره قاجار به جا مانده. اینجا مدتی متروکه بود تا اینکه توسط شهرداری خریداری شد. حمام تاریخی یوش، آرامگاه کیاداوود و بنای جفت برار از دیگر جاهای دیدنی این روستاست.
کجور: یکی دیگر از دیدنی‌هایی که احتمالا کردها علاقه زیادی به آن دارند روستای کجور در نزدیکی این آبشار است. مردم این روستا در دوره آقا محمدخان قاجار به اینجا کوچ داده شدند و برای همین هم هنوز به زبان کردی حرف می‌زنند.
آنها در طول این سال‌ها معماری خانه‌هایشان را هم تغییر نداده‌اند و به همین دلیل این روستا با بافت کلی منطقه تفاوت دارد. در قبرستان روستا قبرهایی مربوط به ۲۰۰ سال قبل هنوز باقی مانده و همچنین قلعه این روستا از دیگر جاهای گردشگری این منطقه است.
نوشته آب پری؛ آبشاری که شباهتی به آبشار ندارد اولین بار در وبلاگ اسنپ تریپ. پدیدار شد.
