خوبی تهران این است که به مازندران و جاهای دیدنی‌اش چسبیده. آخر هفته‌ها می‌توانیم برنامه سفر یک روزه بچینیم و به دل طبیعت بزنیم. جایی مثل دشت لار که خیلی وسیع و تماشایی‌ست.
دشت لار کجاست؟
دشت لار در حاشیه کوه دماوند، در جایی که استان‌های مازندران و تهران به‌هم می‌رسند، قرار گرفته. از تهران تا اینجا حدود ۱۰۸ کیلومتر یعنی ۲ ساعت با ماشین راه در پیش داریم. فاصله این دشت تا آمل هم همین‌قدر است و حدود ۲ ساعت طول می‌کشد. نزدیک‌ترین شهر به پارک ملی لار، دماوند است که ۳۶ کیلومتر، یعنی ۵۰ دقیقه با آن فاصله دارد.
شمال و شمال شرقی این منطقه بخشی از لاریجان مازندران به‌حساب می‌آید. جنوب و جنوب غربش هم جزو شمیرانات در استان تهران است. در شرق این محدوده، روستای پلور و کوه دماوند قرار گرفته‌اند.
ما از چند مسیر مختلف می‌توانیم به مقصد برسیم، اما به‌هر حال ماشین را تا قبل از ۱۵ خرداد، فقط با مجور تا محل محیط‌بانی می‌توانیم ببریم. لار، منطقه‌‌ای حفاظت‌شده است و وسیله نقلیه نباید وارد آن شود. بعد از ۱۵ خرداد، اما دیگر خودمانیم و دشت پهناور و زیبای پیش رو.
سرراست‌ترین مسیر دشت لار مازندران، جاده تهران به آمل، یعنی جاده آبعلی‌ست. به سه‌راهی پلور که برسیم، مسیر را تا ورودی محیط‌بانی دلیچای باید ادامه بدهیم. اینجا، ورودی شرقی به‌حساب می‌آید و همه راه رسیدن به آن آسفالت است.
جنوب این دشت به لواسانات می‌رسد، پس مسیرهای بعدی هم از لواسانات می‌گذرند. باید از لواسان بزرگ به روستای ایرا برویم. از روستای ایرا تا محیط‌بانی قوشخانه که ورودی جنوبی به‌شمار می‌رود، راه خاکی و دشواری پیش روست.
یک راه سخت دیگر از روستای افجه در شمیران، بخش لواسانات در دهستان لواسان کوچک شروع می‌شود. از این روستا به دشت هویج افجه لواسان و بعد از راه مالرو به گردنه افجه فشم می‌رسیم.
راه را که ادامه بدهیم به دشت لار کوچک رسیده‌ایم. از اینجا به بعد باید کوهنوردی بلد باشیم. پس اگر کوهنورد نیستیم و مسیر آسفالت و سرراست را ترجیح می‌دهیم، راه اول، بهترین راه است.
چرا باید این دشت را ببینیم؟
وقتی از دشت لار حرف می‌زنیم، باید بدانیم که وسعت این دشت ۳۱ هزار هکتار است و هر چه راه برویم تمام نمی‌شود. اینجا دشتی‌ست که نهر و گیاه و منظره‌های بکر، فراوان در آن پیدا می‌شود. چشم‌انداز دماوند از همیشه نزدیک‌تر به‌نظر می‌رسد، آن‌قدر نزدیک که تصور می‌کنیم با چند دقیقه پیاده‌روی بیشتر به آن می‌رسیم.
اسم این دشت از سال ۱۳۵۴ پارک ملی لار شده و بعد از تبدیل شدنش به منطقه حفاظت شده، در فصل زاد و ولد حیوانات نمی‌شود با ماشین وارد محدوده‌اش شد و برای همین هم اجازه اقامت به کسی نمی‌دهند.
از ۱۵ خرداد تا ۱۵ شهریور این محدوده شکارممنوع اعلام شده. در این پارک حیوان‌های زیادی زندگی می‌کنند. ۱۵۹ گونه جانوری در پارک ملی لار وجود دارد؛ از پلنگ و خرس قهوه‌ای تا مار و عقاب طلایی. ماهی قزل‌آلا خال قرمز، یکی از معروف‌ترین ساکنان این دشت است. این ماهی گونه خیلی نادری‌ست که در رودخانه و سد لار شنا می‌کند.
شغال، کبک، آهو، قوچ، گراز، گرگ، روباه، خرگوش، فلامینگو، درنا، گربه وحشی، کل، بز کوهی، لاک‌پشت و میش در این دشت لانه دارند و تعداد بزهای وحشی از بقیه بیشترند. چند نوع افعی، مار و عقرب هم وجود دارد، به همین دلیل بهتر است به کمپینگ فکر نکنیم.
در این دشت گیاهان زیادی رشد می‌کنند که بعضی‌هایشان خاصیت دارویی دارند. کارشناسان، ۴۰۰ گونه گیاه در منطقه لار پیدا کرده‌اند که ۳۳۸ گونه‌شان دائمی هستند، مثل آویشن، خرگوشک، گون، سیرک، مریم‌گلی، پیازک، کاسنی، زرشک، گلپر، بابونه، شیرین‌بیان، بومادران، بارهنگ، والک و باریجه. تنها درختی هم که در اینجا پیدا می‌شود ارس است.
دشت لار یکی از مناطق پرگل ایران است و در فصل گرما، زنبق وحشی، گل زرد و شقایق دشت را رنگی می‌کنند.
۲ کیلومتر که پیاده‌روی کنیم، به سد لار می‌رسیم. ۵ کیلومتر دورتر، رودخانه دلیچای قرار دارد و ۱۰ کیلومتر جلوتر رودخانه سفیدآب. حوضچه دیو آسیاب هم از جاهای دیدنی اینجاست.
آنهایی که اهل ماهیگیری‌اند می‌توانند مجوز صید یک روزه بگیرند و با قلاب و طعمه راهی سد لار شوند. زمان ماهی‌گیری از خرداد تا شهریور است.
در این دشت بساط دوچرخه‌سواری هم به راه است. کوهنوردها از جذابیت قله دماوند نمی‌گذرند و بدشان نمی‌آید به دل کوه و دامنه‌هایش بزنند. چندین کوه دیگر هم در منطقه لار به چشم می‌خورد، مثل کوه کبود، کوه کمردشت و کوه یخ‌کمر.
تابستان‌ها عشایر به این محدوده می‌آیند و اگر شانس بیاوریم می‌توانیم با آنها هم معاشرت کنیم.
بهترین فصل سفر
برای طبیعت‌گردها، فصل و تاریخ مفهومی ندارد و در هر فصلی به آنها خوش می‌گذرد. اما اگر بخواهیم قشنگ‌ترین منظره‌های این دشت را ببینیم، راهش این است که برای آخر اردیبهشت و خرداد برنامه‌ریزی کنیم. بهارها، دشت پر گل شقایق می‌شود.
وسایل موردنیاز
در جایی کیلومترها دورتر از هایپرمارکت‌ها؛ آب معدنی، غذای سبک و جعبه کمک‌های اولیه نقش مهمی دارند. بهتر است وسایل‌مان را در کوله‌پشتی بگذاریم تا دست‌مان آزاد باشد.
گذشته از کلاه و عینک، ضدآفتاب و لباس اضافی که جزو وسایل ضروری سفر به حساب می‌آیند، کفش اهمیت زیادی دارد. قرار است چند ساعت راه برویم، پس کفش مناسب پیاده‌روی باید به پا کنیم. درباره کفش مناسب می‌توانید در بخش ضروری‌ترین وسایل کمپینگ بخوانید. چراغ‌قوه و جی‌پی‌اس و نقشه و کیسه برای کنار گذاشتن زباله‌‌هایمان هم باید همراه‌مان باشد.
جاذبه‌های نزدیک
دره زمان پلور: دره زمان یکی از دیدنی‌های پلور است که با تهران ۸۰ کیلومتر فاصله دارد. در تنگه زمان باید از روخانه بگذریم، پس بهتر است فصل گرما را برای این سفر انتخاب کنیم. پلور در مسیر دشت لار قرار دارد و به آن نزدیک است.
آبشار شاهاندشت: در ۶۵ کیلومتری آمل، آبشار شاهاندشت قرار گرفته که بلندی‌اش به ۵۰ متر می‌رسد و خیلی تماشایی‌ست. فاصله این آبشار تا پارک ملی لار حدود ۴۰ دقیقه با ماشین است. ۲۰ دقیقه قبل از اینکه به آبشار برسیم، آبگرم اسک را سر راه می‌بینیم که خاصیت درمانی دارد و بعضی از توریست‌ها به آن سر می‌زنند.
نوشته اینجا پر از شقایق است اولین بار در وبلاگ اسنپ تریپ. پدیدار شد.
